امشب ولیمه سفر کربلای یکی از عموها بود. داخل حیاط، سفره بزرگی انداخته بودند و تعداد زیادی از اقوام دعوت بودند. جایتان خالی افطاری با صفایی بود. نه به خاطر محتویات سفره افطاری بلکه به خاطر صفا و صمیمیتی که بود. بعد از صرف افطار و چند دقیقه ای بگو بخند، یکی از اقوام که روحانی بود جلو ایستاد تا نماز را به جماعت بخوانیم. بین دو نماز رو به جمعیت کرد و بعد از صحبت درباره استحباب ولیمه سفر کربلا (که یعنی بقیه هم یاد بگیرند و از این کارها بکنند!)، نکته ای تکان دهنده در مورد روزه داری گفت. وقتی برگشتیم ،داخل اینترنت جستجویی کردم، اصل روایت را پیدا کردم و مشروح آن را آوردم:
