چند روز پیش اومدیم خونه جدید و چند روزی حسابی درگیر اسباب کشی بودیم. یاد دو سال پیش افتادم که تقریبا برای اولین بار اسباب کشی داشتیم. وقتی قرار شد اسباب کشی کنیم به خاطر اینکه وسایل کمتری جابجا کنیم خیلی از خرت و پرت ها رو که سال ها بدون استفاده نگه داشته بودیم دور ریختیم و تقریبا یک بازبینی کلی از وسایل خونه داشتیم. ایندفعه هم همین کار رو کردیم ولی باز هم خیلی سخت بود. یکی از اقوام که به مستأجری و اسباب کشی عادت کرده اصلا خرت و پرت اضافی نگه نمیداره و از اسباب کشی هم ترسی نداره.
این رو می خواستم بگم. یادمه اون روزها (منظورم همون دو سال پیشه) گاهی به فکر فرو می رفتم و به این فکر می کردم که چقدر از خرت و پرت های دلم رو دور ریخته ام؟! اصلا اگر همین روزها عزرائیل بدون در زدن در رو باز کنه و وقت رفتن باشه چقدر آمادگی رفتن دارم و با این قلب سنگین و پر از کینه و گناه چقدر تاب بالارفتن دارم؟!
دوستان! در این روزهای بزرگ، بزرگی خودتون رو اثبات کنید و این مسافر دل خسته رو حلال کنید.
... و هر کس خودش را مسافر آسمان بداند، سبک بال، آماده پرواز است ...
دریافت